Το είχα από μικρός: βαριέμαι να μιλάω.
Θυμάμαι στο σχολείο σνόμπαρα να σηκώνω το χέρι στο μάθημα (όταν ξεπέρασα την επιβεβαίωση του καλού μαθητή). Οι δάσκαλοι από ένα σημείο καί μετά έλεγαν στους γονείς μου το κλασικό "καλός είναι αλλά δε κινείται στη τάξη". Αλλά εγώ άμα ήξερα κάτι γιατί να κάτσω να το πω? Κι άμα δεν το ήξερα πώς να το πω?
Και τώρα που μεγάλωσα πάλι τα ίδια.
Για παράδειγμα: "Αφού είσαι μαλάκας τι να κάτσω να σου λέω. Αφού δε βλέπεις το τεράστιο Χ στα μάτια μου κάθε φορά που μπαίνεις στο οπτικό πεδίο μου, τι να κάτσω να σου λέω. Μη παρερμηνεύεις τους τρόπους μου. Ναι έχω τρόπους, αλλά την πόρτα δε θα τη διαβείς"
Ή για παράδειγμα: "Αφού σε αγαπώ, μη μου μιλάς για τις αδυναμίες σου. Τις έχω δει, αλλά έχω επιλέξει να μη τις βλέπω. Γιατί έτσι. Γιατί σ' αγαπώ"
Σε εσένα
