1 cm

Είχαμε πάει βόλτα στο δάσος.

Είχαμε ξυπνήσει πρωί και ήμαστε σε ένα από τα λίγα ωραία δάση που έχουν μείνει ακόμη στην αττική πριν από τις οικογένειες, τα παιδάκια και τις φωνακλάδικες παρέες.

Όλη η φύση στα πόδια μας και μόνο για εμάς: τα ανοίγματα με το δειλό γρασίδι, η εφήμερη πρωινή υγρασία, οι λασπωμένες στροφές στα δρομάκια, οι στραβωμένοι κορμοί στα μεγάλα πεύκα, οι ιπτάμενες φλυαρίες. Ο λεπτός αέρας και ο θαμπός ήλιος.

Και εγώ προχωρούσα ένα εκατοστό δίπλα σου. Ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω. Περπατούσα ένα εκατοστό δίπλα σου. Και λίγο πιό πάνω από τη γη

Ψώνια

Η διάθεση για ψώνια με πιάνει σε άσχετες φάσεις και εκτονώνεται σε τυχαίες κατευθύνσεις.

Δεν είναι ότι παίρνω άσχετα πράγματα, αλλά όταν με πιάνει θυμάμαι ό,τι έχω αμελήσει για μήνες.

Ζω μία τέτοια φάση, όπου με αγαπούν σε πολλά μαγαζιά.

Κύκλος

Καμιά φορά μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε πάλι. Να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που πάντα λέμε ότι το θέλουμε. Σαν ένα μικρό, καινούργιο ξεκίνημα.

Κι εμείς επιλέγουμε τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Κύκλοι γύρω από τον εαυτό μας, τα βάρη του και τα αντίβαρα. Τις δυνατότητες και τα όρια. Πάλι και πάλι.

Απόγευμα

Κάθομαι στη πολυθρόνα μου.

Ο ήλιος διπλός απέναντί μου: ένας χαμηλά στον ουρανό και ένας πάνω στη θάλασσα.

Έχει ησυχία και είμαι ήρεμος.

Ωραία στιγμή για να πεθάνει κανείς!

Δουλειά

Σήμερα γαμήθηκε το πράγμα: εκεί που έλεγα Παρασκευή είναι, θα τη κάνω νωρίς, τελικά έφυγα από τη δουλειά στις 23:00.

Και τι έγινε, προχώρησε κάτι; Ωφέλησα την Ελληνική Οικονομία;

Σεντόνια

Ήρθε νωρίς το απόγευμα.

Πήγαν γρήγορα στο δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι. Χωρίς λόγια, με βουβή κοινή συναίνεση.

Ούτε και εκεί έχασαν τον χρόνο τους ανούσια. Δεν υπήρχε διάθεση για καμία κουβέντα. Δεν υπήρχε χώρος για καμία απόσταση. Εδώ και τώρα, μέσα και έξω, πάνω και κάτω, αργά και γρήγορα, βασανιστικά και λυτρωτικά.

Όταν έφυγε, ο ήλιος είχε μπει βαθιά μέσα στη θάλασσα, αφήνοντας τον ουρανό σκούρο γκρι. Και τα σεντόνια ανεπιτρέπτως τσαλακωμένα.

Βροχή

Είναι πρωί. Έχω τραβήξει όλες τις κουρτίνες, αλλά το φως κάθεται ακόμη διστακτικά έξω και δε μπαίνει μέσα.

Στο μπαλκόνι μου μία αόρατη κότα τρώει ένα αόρατο καλαμπόκι. Βλέπω μόνο τα χτυπήματα στα βρεγμένα πλακάκια.

Εσύ

Σε κοιτώ. Είσαι ο ίδιος που έβλεπα χθες;

Και το βλέμα γιατί δε σταματά πάνω σου; Γιατί το βλέμα περνά απέναντι;

Ιώσεις

Με περιτριγυρίζουν ιώσεις: οι μισοί στο γραφείο έχουν τη κοιλιά τους και οι άλλοι μισοί 40 πυρετό.

Εγώ, τώρα, είμαι καλά; Μήπως είμαι άρρωστος;

364 + 1

Ζούμε 365 ημέρες τον χρόνο.

Γιορτάζουμε 1 (άντε 2 με τα γενέθλια).

Γιατί θα πρέπει να είμαι μιλάω σε κάποιους ανθρώπους μόνο εκείνη την 1 ημέρα;

Ζω και τις υπόλοιπες 364!

Style colonial

Βυθίστηκα στο αφράτο δέρμα του καθίσματος. Ήταν στην ώρα της, μαύρη, γυαλισμένη και πληθωρική. Κάθισα στον πίσω καναπέ και αφέθηκα να με απασχολεί μόνο η μουσική.

Φτάσαμε στην είσοδο του κέντρου όπου το «παιδί» έτρεξε να ανοίξει την πόρτα. Το τραπέζι μας περίμενε: σε μία ήσυχη γωνιά της σάλας να κατοπτεύει τον κήπο κόντρα στον απογευματινό ήλιο.

Το τραπέζι στρωμένο με χοντρό λινό και τα βαριά μαχαιροπήρουνα στη σωστή θέση.

Σαν παλαιά συνάντηση στο σπίτι της θείας: οικεία, ζεστά, ήρεμα. Απλά.

Έχει μείνει ακόμη το κόκκινο κρασί στα χείλια μου. Θα τα φιλήσεις;

Θάλασσα

Πήγα σήμερα μία βόλτα με τη μηχανή προς θάλασσα: Καβούρι, Βουλιαγμένη, Λιμανάκια, Βάρκιζα.

Είχε κρύο. Αλλά είχε και έναν ήλιο λαμπερό και δυνατό που έκανε τα μάτια να δακρύζουν από το φως. Και μύριζε θάλασσα.

Πόσο ωραία είναι να ζεις στην Αθήνα!

Καημένη

Σε είχε βγάλει βόλτα.
Είχες βάλει μία παλαιά, φθαρμένη ρόμπα. Τα μαλλιά άσπρα και αχτένιστα. Παντόφλες και καλτσάκια.
Και προσπαθούσες να την ταϊσεις. Και να της μιλήσεις. Και να της δώσεις τα χάδια που νόμιζες ότι της έλειπαν.

Πόσο καρτερικά σε ανεχόταν η καημένη η γάτα!

Θέατρο

Πάω δουλειά.

Νιώθω σα να παίζω θέατρο: παθιάζομαι, χαίρομαι, νευριάζω, μιλάω, δε μιλάω. Δίνω μία παράσταση.

Θα ήμουν καλός και στο σανίδι. Ίσως

4 ημέρες μόνο

Θα λείψεις για τέσσερις ημέρες.

Θα λείψεις για τέσσερις ημέρες μόνο.

Θα μου λείψεις.

Ναι, θα μου λείψεις.