Μιλάω

Το είχα από μικρός: βαριέμαι να μιλάω.
Θυμάμαι στο σχολείο σνόμπαρα να σηκώνω το χέρι στο μάθημα (όταν ξεπέρασα την επιβεβαίωση του καλού μαθητή). Οι δάσκαλοι από ένα σημείο καί μετά έλεγαν στους γονείς μου το κλασικό "καλός είναι αλλά δε κινείται στη τάξη". Αλλά εγώ άμα ήξερα κάτι γιατί να κάτσω να το πω? Κι άμα δεν το ήξερα πώς να το πω?

Και τώρα που μεγάλωσα πάλι τα ίδια.
Για παράδειγμα: "Αφού είσαι μαλάκας τι να κάτσω να σου λέω. Αφού δε βλέπεις το τεράστιο Χ στα μάτια μου κάθε φορά που μπαίνεις στο οπτικό πεδίο μου, τι να κάτσω να σου λέω. Μη παρερμηνεύεις τους τρόπους μου. Ναι έχω τρόπους, αλλά την πόρτα δε θα τη διαβείς"
Ή για παράδειγμα: "Αφού σε αγαπώ, μη μου μιλάς για τις αδυναμίες σου. Τις έχω δει, αλλά έχω επιλέξει να μη τις βλέπω. Γιατί έτσι. Γιατί σ' αγαπώ"

Σε εσένα

Και

Να το ξαναπώ, γιατί είναι κάτι που θέλω να το καταλάβεις: δεν είμαι μόνο ωραίος, είμαι και έξυπνος. Ναι, πραγματικά!

1994

Ήμουν το προηγούμενο ΣΚ εξωτερικό.
Θυμόμουν ότι είχα ξαναβρεθεί εκεί με ένα φίλο μου πριν από κάποια χρόνια. Μίλησα σήμερα μαζί του και μου είπε ότι ήμαστε εκεί το 1994. Εντυπωσιάστηκα όχι από το πόσα χρόνια έχουν περάσει, αλλά από το πόσο έχουμε αλλάξει από τότε.

Ήμουν χθες βράδυ σε ένα μπαράκι της μοδός.
Ένας ισχυρός κύριος των media 60 φεύγα ήταν σε κλειστό κύκλο από wannabe παρέα 30 σκάρτα και είχαν μία στενή επικοινωνία. Είμαι βέβαιος ότι τα κίνητρα ήταν αγνά.

Κάθομαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον ήλιο να γέρνει.
Νομίζω ότι το blogging είναι μία χειμωνιάτικη συνήθεια. Και η άνοιξη έχει έρθει

Chain

Κάνοντας χάζι με τα διάφορα chains που παίζουν στη blogοπαρέα, απαντώ στη πρόσκληση του Nick για αγαπημένες ταινίες. H σειρά δεν έχει σημασία.

• Fight club
• Matrix I
• My sweet concubine (Γλυκιά μου παλακίδα)
• Gataga
• Shrek
• La haine
• Requiem for a dream

300

Πήγα και είδα τους 300 (ταινία, επική)

Καλά, δε μου άρεσε, αλλά άλλο θέλω να πω: μου φάνηκε εντελώς αστείο να χειροκροτά ο κόσμος σε κάποιες σκηνές και στο τέλος. Μα εντελώς αστείο... Τελικά αυτό μου έφτιαξε τη βραδιά

Madonna

Κάθομαι και ακούω ξανά και ξανά το "She's Madonna" με τον Robbie Williams.

Έχω κολλήσει σε αυτή τη γλυκιά απαισιοδοξία του "ναι μεν, αλλά". Σε αυτό το ανυπέρβλητο "σε εκτιμώ αλλά δε σε θέλω" που μας βασανίζει. Σε αυτό το "θα ήθελα αλλά δε μου βγαίνει" με το οποίο βασανίζουμε.

Μου θυμίζω τον εαυτό μου στην εφηβία που έβαζε J.M. Jarre και έκλαιγε μπροστά στο περιστρεφόμενο βυνίλιο.

Eurovision

Ακούω τη συμμετοχή της Βουλγαρίας στο φετινό πανηγύρι.

Μου αρέσει