Μιλάω

Το είχα από μικρός: βαριέμαι να μιλάω.
Θυμάμαι στο σχολείο σνόμπαρα να σηκώνω το χέρι στο μάθημα (όταν ξεπέρασα την επιβεβαίωση του καλού μαθητή). Οι δάσκαλοι από ένα σημείο καί μετά έλεγαν στους γονείς μου το κλασικό "καλός είναι αλλά δε κινείται στη τάξη". Αλλά εγώ άμα ήξερα κάτι γιατί να κάτσω να το πω? Κι άμα δεν το ήξερα πώς να το πω?

Και τώρα που μεγάλωσα πάλι τα ίδια.
Για παράδειγμα: "Αφού είσαι μαλάκας τι να κάτσω να σου λέω. Αφού δε βλέπεις το τεράστιο Χ στα μάτια μου κάθε φορά που μπαίνεις στο οπτικό πεδίο μου, τι να κάτσω να σου λέω. Μη παρερμηνεύεις τους τρόπους μου. Ναι έχω τρόπους, αλλά την πόρτα δε θα τη διαβείς"
Ή για παράδειγμα: "Αφού σε αγαπώ, μη μου μιλάς για τις αδυναμίες σου. Τις έχω δει, αλλά έχω επιλέξει να μη τις βλέπω. Γιατί έτσι. Γιατί σ' αγαπώ"

Σε εσένα

Και

Να το ξαναπώ, γιατί είναι κάτι που θέλω να το καταλάβεις: δεν είμαι μόνο ωραίος, είμαι και έξυπνος. Ναι, πραγματικά!

1994

Ήμουν το προηγούμενο ΣΚ εξωτερικό.
Θυμόμουν ότι είχα ξαναβρεθεί εκεί με ένα φίλο μου πριν από κάποια χρόνια. Μίλησα σήμερα μαζί του και μου είπε ότι ήμαστε εκεί το 1994. Εντυπωσιάστηκα όχι από το πόσα χρόνια έχουν περάσει, αλλά από το πόσο έχουμε αλλάξει από τότε.

Ήμουν χθες βράδυ σε ένα μπαράκι της μοδός.
Ένας ισχυρός κύριος των media 60 φεύγα ήταν σε κλειστό κύκλο από wannabe παρέα 30 σκάρτα και είχαν μία στενή επικοινωνία. Είμαι βέβαιος ότι τα κίνητρα ήταν αγνά.

Κάθομαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον ήλιο να γέρνει.
Νομίζω ότι το blogging είναι μία χειμωνιάτικη συνήθεια. Και η άνοιξη έχει έρθει

Chain

Κάνοντας χάζι με τα διάφορα chains που παίζουν στη blogοπαρέα, απαντώ στη πρόσκληση του Nick για αγαπημένες ταινίες. H σειρά δεν έχει σημασία.

• Fight club
• Matrix I
• My sweet concubine (Γλυκιά μου παλακίδα)
• Gataga
• Shrek
• La haine
• Requiem for a dream

300

Πήγα και είδα τους 300 (ταινία, επική)

Καλά, δε μου άρεσε, αλλά άλλο θέλω να πω: μου φάνηκε εντελώς αστείο να χειροκροτά ο κόσμος σε κάποιες σκηνές και στο τέλος. Μα εντελώς αστείο... Τελικά αυτό μου έφτιαξε τη βραδιά

Madonna

Κάθομαι και ακούω ξανά και ξανά το "She's Madonna" με τον Robbie Williams.

Έχω κολλήσει σε αυτή τη γλυκιά απαισιοδοξία του "ναι μεν, αλλά". Σε αυτό το ανυπέρβλητο "σε εκτιμώ αλλά δε σε θέλω" που μας βασανίζει. Σε αυτό το "θα ήθελα αλλά δε μου βγαίνει" με το οποίο βασανίζουμε.

Μου θυμίζω τον εαυτό μου στην εφηβία που έβαζε J.M. Jarre και έκλαιγε μπροστά στο περιστρεφόμενο βυνίλιο.

Eurovision

Ακούω τη συμμετοχή της Βουλγαρίας στο φετινό πανηγύρι.

Μου αρέσει

Λίμνη

Έκανες μπάνιο.

Το νερό κυλούσε σε μία σειρά από αναρίθμητες σταγόνες πάνω στο κορμί σου.

Στο βαθούλωμα δίπλα στο λαιμό που κάνει η κλείδα, για κάποια στιγμή οι σταγόνες αποφάσισαν να μαζευτούν και να κάνουν μία λιμνούλα. Μία μικρή λιμνούλα.

Κουνήθηκες και η λίμνη ξανάγινε αναρίθμητες σταγόνες που κύλησαν πάνω στο κορμί σου προς τα κάτω.

Retired

Wish we, also, retire with quality.

Photo taken by me, Sun 25/02/07, Nea Moudania, Chalkidiki

Αλλού

Πήρα το τραίνο από Λάρισα για Θεσσαλονίκη.

Παρά το ότι ήταν 3 το μεσημέρι, ήλιος δεν υπήρχε. Μόνο ένα διάχυτο γκρίζο φως. Και μία ελαφριά συννεφιά παντού.

Περίμενα με ανυπομονεσία να περάσουμε τα Τέμπη. Έτσι όπως θυμόμουν την διαδρομή με το τραίνο, δίπλα στον Πηνειό, ήταν από τις πιο ωραίες διαδρομές που έχω κάνει στην Ελλάδα.

Η απλωσιά του κάμπου, με τους ανθρώπους και τα ζώα αραιά εδώ και εκεί, με το χαλί της πράσινης και καφέ γης και τις τυχαίες συστάδες των δέντρων σιγά σιγά στένευε, τα βουνά πλησίαζαν. Πλησιάζαμε στα Τέμπη. Το ποτάμι φάνηκε. Είχα ανασηκωθεί στο κάθισμα και περίμενα.

Και το τραίνο, με πλήρη ταχύτητα μπήκε στο τούνελ. Τα αφτιά μου πόνεσαν από την πίεση του αέρα μέσα στο βουνό. Σκοτάδι.

Όταν βγήκαμε από το τούνελ τα Τέμπη ήταν πίσω μας.

Απόκριες

Με είχε πιάσει μία δυσθυμία και είπα να βγω για μία βόλτα. Στα συνήθη, ύποπτα μέρη: Παγκράτι, ανάκτορα, Κολονάκι, επιστροφή.

Είχε βραδιάσει η καθαρή Δευτέρα. Η Αθήνα σαν να ήταν εγκαταλειμμένη. Όχι άδεια όπως κάποιους 15Αύγουστους, αλλά εγκαταλειμμένη: γεμάτη παρκαρισμένα αυτοκίνητα, φώτα στα σπίτια, αλλά ησυχία παντού και ελάχιστα αυτοκίνητα στους δρόμους.

Και φαντασιονόμουν γλυκιά αποχαύνωση μετά τα όργια της Αποκριάς, με ουσίες και σώματα μπλεγμένα, μουσικές και φώτα, κραυγές και γέλια, φιλιά, σπέρμα και δάκρυα.

Εγώ (part of)

Ήρθε από τη lost.

1. Όταν είμαι σπίτι δε κατουράω ποτέ όρθιος. Κάνω νήμα στα δόντια τουλάχιστον 1 φορά την ημέρα
2. Άλλα λέω και άλλα σκέφτομαι. Οι άνθρωποι εκεί έξω θεωρούν ότι είμαι διάφορα πράγματα, που εγώ δε τα βλέπω. Παρ' όλα αυτά, it's OK
3. Μου αρέσουν οι bitter σοκολάτες και ΟΛΑ τα γαλακτοκομικά
4. Είμαι γενικά βαρετός. Είμαι πολύ συντηρητικός με τις επιλογές μου, με εξάρσεις τρελού παρορμητισμού. Στους άλλους μπορώ να ανεχτώ τα πάντα, αρκεί να μη με αφορούν. Μου αρέσει που μένω μόνος
5. Με ενοχλεί πολύ η απίστευτη διαφθορά που υπάρχει στην Ελλάδα σε κάθε επίπεδο

Νύχτα

Υπάρχουν μέρη στη νύχτα της Αθήνας που είναι έξω από τα γνωστά.

Έξω από τις γκομενίτσες με τα πιεσμένα βυζιά και τα αγοράκια με τα ντεμέκ φουσκωμένα μπράτσα. Έξω από τις κομμώσεις αμάραντος και το κουστούμι πάνω σε ένα αγγούρι. Μέρη που ο dj έχει διάθεση να κάνει πρόγραμμα, και όχι να βάζει κασέτες με τη "βροχή από άντρες, alleluia".

Υπάρχουν μέρη που η μπύρα κάνει 3,5 ευρώ. Που ο κόσμος είναι άνετος και σου χαμογελά. Που ο χώρος έχει άποψη, όχι γιατί τον σχεδίασε κάποιο αρχιτεκτονικό γραφείο, αλλά γιατί κάποιος είχε κέφι. Που ο dj έχει άποψη και ξέρει να μιξάρει κομμάτια.

Όταν βγαίνω σε τέτοια μέρη, ειδικά μία βροχερή κρύα νύχτα, νιώθω ότι πραγματικά διασκέδασα.

Χωρισμός

Έχεις τον Σεπτέμβριο να δώσεις εξετάσεις για άδεια άσκησης επαγγέλματος.

Με πήρες και μου είπες ότι χώρισες. Και μπλα μπλα, και είπα είπε, και κλαψ λυγμ.

Κράταγα με υπομονή το ακουστικό στο αυτί (η αλήθεια είναι κάπως μακριά). Και σκεφτόμουν ότι πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις για τον Σεπτέμβριο. Αλλά δε σου το είπα.

Ναι

"Με σκεφτόσουν?"
"Ναι"

"Με θέλεις?"
"Ναι"

"Χαίρεσαι?"
"Ναι"

"Θες να είμαστε μαζί για πάντα?"
...

Θέατρο

Φέτος έχω πάει σε 4 θεατρικές παραστάσεις (καλά, πήγα και στο "2", αλλά δε το μετράω αυτό). Οι 3 στις 4 ήταν προβληματικές.

Δε λέω, μπορεί φέτος να είμαι άτυχος. Αλλά κάθομαι και διαβάζω τα σχόλια του και καλά κοινού στο Αθηνόραμα: φέτος συνειδητοποίησα ότι οι συντελεστές της παράστασης μπαίνουν, γράφουν και κάνουν marketing.

Συμπέρασμα (για άλλη μία φορά): μη μασάτε

Τυρόπιτα

Μένω κέντρο και αυτόν τον καιρό έχω την τύχη να πάω στη δουλειά με τα πόδια.

Κάνοντας, λοιπόν, το πρωινό 30λεπτο περπάτημά μου στο κέντρο μου αρέσει να παρατηρώ τις εξαιρέσεις: τους επαίτες, τους πολύ καλοντυμένους, τους πολύ ατημέλητους, τους πολύ ωραίους, τους πολύ κακοσχηματισμένους, τους πολύ μέτριους.

Γιατί οι πιο άσχημες, χοντρές, κακοχυμένες γκόμενες περπατάνε και μασουλάνε μία λαδωμένη τυρόπιτα;

1 cm

Είχαμε πάει βόλτα στο δάσος.

Είχαμε ξυπνήσει πρωί και ήμαστε σε ένα από τα λίγα ωραία δάση που έχουν μείνει ακόμη στην αττική πριν από τις οικογένειες, τα παιδάκια και τις φωνακλάδικες παρέες.

Όλη η φύση στα πόδια μας και μόνο για εμάς: τα ανοίγματα με το δειλό γρασίδι, η εφήμερη πρωινή υγρασία, οι λασπωμένες στροφές στα δρομάκια, οι στραβωμένοι κορμοί στα μεγάλα πεύκα, οι ιπτάμενες φλυαρίες. Ο λεπτός αέρας και ο θαμπός ήλιος.

Και εγώ προχωρούσα ένα εκατοστό δίπλα σου. Ούτε παραπάνω ούτε παρακάτω. Περπατούσα ένα εκατοστό δίπλα σου. Και λίγο πιό πάνω από τη γη

Ψώνια

Η διάθεση για ψώνια με πιάνει σε άσχετες φάσεις και εκτονώνεται σε τυχαίες κατευθύνσεις.

Δεν είναι ότι παίρνω άσχετα πράγματα, αλλά όταν με πιάνει θυμάμαι ό,τι έχω αμελήσει για μήνες.

Ζω μία τέτοια φάση, όπου με αγαπούν σε πολλά μαγαζιά.

Κύκλος

Καμιά φορά μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε πάλι. Να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι που πάντα λέμε ότι το θέλουμε. Σαν ένα μικρό, καινούργιο ξεκίνημα.

Κι εμείς επιλέγουμε τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Κύκλοι γύρω από τον εαυτό μας, τα βάρη του και τα αντίβαρα. Τις δυνατότητες και τα όρια. Πάλι και πάλι.

Απόγευμα

Κάθομαι στη πολυθρόνα μου.

Ο ήλιος διπλός απέναντί μου: ένας χαμηλά στον ουρανό και ένας πάνω στη θάλασσα.

Έχει ησυχία και είμαι ήρεμος.

Ωραία στιγμή για να πεθάνει κανείς!

Δουλειά

Σήμερα γαμήθηκε το πράγμα: εκεί που έλεγα Παρασκευή είναι, θα τη κάνω νωρίς, τελικά έφυγα από τη δουλειά στις 23:00.

Και τι έγινε, προχώρησε κάτι; Ωφέλησα την Ελληνική Οικονομία;

Σεντόνια

Ήρθε νωρίς το απόγευμα.

Πήγαν γρήγορα στο δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι. Χωρίς λόγια, με βουβή κοινή συναίνεση.

Ούτε και εκεί έχασαν τον χρόνο τους ανούσια. Δεν υπήρχε διάθεση για καμία κουβέντα. Δεν υπήρχε χώρος για καμία απόσταση. Εδώ και τώρα, μέσα και έξω, πάνω και κάτω, αργά και γρήγορα, βασανιστικά και λυτρωτικά.

Όταν έφυγε, ο ήλιος είχε μπει βαθιά μέσα στη θάλασσα, αφήνοντας τον ουρανό σκούρο γκρι. Και τα σεντόνια ανεπιτρέπτως τσαλακωμένα.

Βροχή

Είναι πρωί. Έχω τραβήξει όλες τις κουρτίνες, αλλά το φως κάθεται ακόμη διστακτικά έξω και δε μπαίνει μέσα.

Στο μπαλκόνι μου μία αόρατη κότα τρώει ένα αόρατο καλαμπόκι. Βλέπω μόνο τα χτυπήματα στα βρεγμένα πλακάκια.

Εσύ

Σε κοιτώ. Είσαι ο ίδιος που έβλεπα χθες;

Και το βλέμα γιατί δε σταματά πάνω σου; Γιατί το βλέμα περνά απέναντι;

Ιώσεις

Με περιτριγυρίζουν ιώσεις: οι μισοί στο γραφείο έχουν τη κοιλιά τους και οι άλλοι μισοί 40 πυρετό.

Εγώ, τώρα, είμαι καλά; Μήπως είμαι άρρωστος;

364 + 1

Ζούμε 365 ημέρες τον χρόνο.

Γιορτάζουμε 1 (άντε 2 με τα γενέθλια).

Γιατί θα πρέπει να είμαι μιλάω σε κάποιους ανθρώπους μόνο εκείνη την 1 ημέρα;

Ζω και τις υπόλοιπες 364!

Style colonial

Βυθίστηκα στο αφράτο δέρμα του καθίσματος. Ήταν στην ώρα της, μαύρη, γυαλισμένη και πληθωρική. Κάθισα στον πίσω καναπέ και αφέθηκα να με απασχολεί μόνο η μουσική.

Φτάσαμε στην είσοδο του κέντρου όπου το «παιδί» έτρεξε να ανοίξει την πόρτα. Το τραπέζι μας περίμενε: σε μία ήσυχη γωνιά της σάλας να κατοπτεύει τον κήπο κόντρα στον απογευματινό ήλιο.

Το τραπέζι στρωμένο με χοντρό λινό και τα βαριά μαχαιροπήρουνα στη σωστή θέση.

Σαν παλαιά συνάντηση στο σπίτι της θείας: οικεία, ζεστά, ήρεμα. Απλά.

Έχει μείνει ακόμη το κόκκινο κρασί στα χείλια μου. Θα τα φιλήσεις;

Θάλασσα

Πήγα σήμερα μία βόλτα με τη μηχανή προς θάλασσα: Καβούρι, Βουλιαγμένη, Λιμανάκια, Βάρκιζα.

Είχε κρύο. Αλλά είχε και έναν ήλιο λαμπερό και δυνατό που έκανε τα μάτια να δακρύζουν από το φως. Και μύριζε θάλασσα.

Πόσο ωραία είναι να ζεις στην Αθήνα!

Καημένη

Σε είχε βγάλει βόλτα.
Είχες βάλει μία παλαιά, φθαρμένη ρόμπα. Τα μαλλιά άσπρα και αχτένιστα. Παντόφλες και καλτσάκια.
Και προσπαθούσες να την ταϊσεις. Και να της μιλήσεις. Και να της δώσεις τα χάδια που νόμιζες ότι της έλειπαν.

Πόσο καρτερικά σε ανεχόταν η καημένη η γάτα!

Θέατρο

Πάω δουλειά.

Νιώθω σα να παίζω θέατρο: παθιάζομαι, χαίρομαι, νευριάζω, μιλάω, δε μιλάω. Δίνω μία παράσταση.

Θα ήμουν καλός και στο σανίδι. Ίσως

4 ημέρες μόνο

Θα λείψεις για τέσσερις ημέρες.

Θα λείψεις για τέσσερις ημέρες μόνο.

Θα μου λείψεις.

Ναι, θα μου λείψεις.