Αλλού

Πήρα το τραίνο από Λάρισα για Θεσσαλονίκη.

Παρά το ότι ήταν 3 το μεσημέρι, ήλιος δεν υπήρχε. Μόνο ένα διάχυτο γκρίζο φως. Και μία ελαφριά συννεφιά παντού.

Περίμενα με ανυπομονεσία να περάσουμε τα Τέμπη. Έτσι όπως θυμόμουν την διαδρομή με το τραίνο, δίπλα στον Πηνειό, ήταν από τις πιο ωραίες διαδρομές που έχω κάνει στην Ελλάδα.

Η απλωσιά του κάμπου, με τους ανθρώπους και τα ζώα αραιά εδώ και εκεί, με το χαλί της πράσινης και καφέ γης και τις τυχαίες συστάδες των δέντρων σιγά σιγά στένευε, τα βουνά πλησίαζαν. Πλησιάζαμε στα Τέμπη. Το ποτάμι φάνηκε. Είχα ανασηκωθεί στο κάθισμα και περίμενα.

Και το τραίνο, με πλήρη ταχύτητα μπήκε στο τούνελ. Τα αφτιά μου πόνεσαν από την πίεση του αέρα μέσα στο βουνό. Σκοτάδι.

Όταν βγήκαμε από το τούνελ τα Τέμπη ήταν πίσω μας.