Ήρθε νωρίς το απόγευμα.
Πήγαν γρήγορα στο δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι. Χωρίς λόγια, με βουβή κοινή συναίνεση.
Ούτε και εκεί έχασαν τον χρόνο τους ανούσια. Δεν υπήρχε διάθεση για καμία κουβέντα. Δεν υπήρχε χώρος για καμία απόσταση. Εδώ και τώρα, μέσα και έξω, πάνω και κάτω, αργά και γρήγορα, βασανιστικά και λυτρωτικά.
Όταν έφυγε, ο ήλιος είχε μπει βαθιά μέσα στη θάλασσα, αφήνοντας τον ουρανό σκούρο γκρι. Και τα σεντόνια ανεπιτρέπτως τσαλακωμένα.
6 comments:
"Τη Stirella, τη Stirella", ούρλιαξε ο ξανθός μόδιστρος από τη δεκαετία του '90.
(Φίλε, αυτό που ξέρω είναι ότι όλοι γαμάνε σ΄αυτή την πόλη εκτός από μένα...)
Γκλουπ Γκλουπ!!! Ε?! Και εσύ που το ξέρεις???
@collateral: μου το είπε ένα πουλάκι
@lost: το πρόβλημά σας είναι η φωνή του ρήματος "γαμώ" την οποία επιλέγετε...
Τελικά αξίζει...;Μένει κάτι;
@pj: Πάντα κάτι δε μένει?
είναι το κάτι που μένει
όταν μια αγάπη πεθαίνει?
Γάμησες πάλι!!!!
Post a Comment